نمیدونم چرا ولی نویسنده این مطالب یا کند ذهن بوده یا مجنون یا...! این خاطره مال سال چهارم دانشگاهمونه .

برای یکی از درسای رشتمون که بدلایل ناموسی نمیشه اسمشو بگم دانشگاه مرحمت نمودن مارو بردن دامغان. اردویی 3 روزه که متشکل از 10 تا دانشجوی کاکل زری و12 دانشجوی دختر میشد، 2تا استاد و 1 فقره سرپرست.

از خاطرات رفتنمون توی قطار که بگذریممیرسی به خوابگاه پسران نورمحمد .اشتباه نشده حقیقتش رو سر دری خود خوابگاهم همینو نوشته بود که اولین نفر دکتر متوجه شد وبه سرپرستمون گفت : بدبخت شدیم اینجا فقط پسران نورمحمدو راه میدن بدبختی اینجا حرمم نداره بریم بخوابیم که حرفاش باهیس استاد قطع شد آخه ساعت 12شب بود ومافکر میکردیم مردم اونجام مثل ما آدما ساعت 10 میخوابن دیگه فوقش 11.ناگفته نماند که قبلش رفتیم سلف برا کوفت کردن شام.متاسفانه غذای اون شب استانبول بدون گوشت بودبچه ها هم که توراه اینقد آجیل و ماجیل دزدی معذرت اشتباه شد آجیل قرضی نوش جان فرمودند که نتونستن لب به غذا بزنناما برا کلاسش دلیل نخوردنشونو کیفیت پایین غذا اعلام کردن.استاده هم گفت حالا که نمیخورین غذاها روبردارین ببرین خوابگاه.

خلاصه سرتونو درد نیارم باکلی نازوافاده راضی شدیمو غذاهارومث گداها گرفتیم دستمونو رفتیم خوابگاه.اتاقی که برامون در نظر گرفته بودن نمازخونه بزرگی بود که یه تلویزیون ازعهد صفویه هم توش بودوچند تا دانشجوی دامغانی که داشتن خیر سرشون ریاضی کار میکردن.همون اول کار جناب دکتر خودشو یه نشونی دادو رفت سر کتابای ریاضی دوستان که کلی ورقو دفتر هم براتمرین آورده بودن کناردستشون. نشستو گفت اگه مشکلی دارین بگین کمکتون کنم می ریاضیاتم فوله(اره جون داییش)پسره هم ساده گفت آره اگه چیزی میفهمی بیا همین مسئله روحل کن.اقای دکتر هم صلاح در دست پشت کتابا لم دادو شروبه حل کردن کرد. علاوه براون سوال سخته چندتا سوال دیگرم حل نمودندوآخرشم فرمودن 1000تومن بدین تاروش حل مسئله رویادتون بدم وگرنه از اتاقمون برین بیرون که دوستان ترجیح دادن برن بیرون.