باتولیت گرانیتوئیدی نوع S شیرکوه که بخشی از زون ساختاری ایران مرکزی را در جنوب غربی شهرستان یزد تشکیل می دهد، از سه واحد گرانودیوریتی، مونزوگرانیتی و لوکوگرانیتی تشکیل شده است. تغییرات ترکیبی مشاهده شده در پلاژیوکلازها نشان می دهد که گرانودیوریت ها، مذاب های غنی از پلاژیوکلاز های با مراکز کلسیک، مونزوگرانیت های مذاب جدا شده از گرانودیوریت ها و لوکوگرانیت ها مذاب های باقی مانده تاخیری هستند. به طور کلی، همه بیوتیت های مورد بررسی دارای Al^IV بالا هستند (3.2 تا 6.2 اتم بر واحد فرمولی) که از مشخصات شاخص گرانیت های پرآلومین است. گارنت های غنی از آلماندن نیز به انواع گارنت های ماگمایی موجود در توده های نفوذی پرآلومین شباهت دارند. هر دو نوع مسکویت اولیه و ثانویه نیز در گرانیت های شیرکوه دیده می شوند. غالب مونازیت های باتولیت گرانیتی شیرکوه از دو عضو پایانه مونازیت و برابانتیت [CaTh(PO₄)₂] تشکیل شده اند. حضور دانه های همگن شکل دار بزرگ مونازیت فقیر از Th و U همراه با بلورهای ریز برابانتیت درون و در سطح آپاتیت با انواع مونازیت های حاصل از انحلال ناجور آپاتیت طی آناتکسی سنگ های رسوبی-دگرگون همخوانی دارد. محتوای کمتر از 10% هماتیتی که در کانی های کدر همراه با مجموعه بیوتیت±سیلیمانیت در برگرفته شده است به شرایط احیایی اعمال شده از یک خاستگاه رسوبی دارای گرافیت وابسته است. با توجه به مجموعه کانی های موجود در باتولیت شیرکوه، حضور بیوتیت های رستیتی و نیز دمای تشکیل گرانیت یاد شده (به طور متوسط 820 درجه سانتی گراد) که بر اساس دمای اشباع شده از زیرکن بدست آمده است می توان ادعا کرد که گرانیت یاد شده از ذوب بخشی بیوتیت در دمای در حدود 750 تا 850 درجه سانتی گراد به وجود آمده است.

 نسخه قابل چاپ